लिहतोय काहीतरी असे,
जे सगळ्यांच्या मनाला भिडेल,
मांडून मनाची व्यथा,
जो अर्थ सगळ्यांना पटेल . . .
कधी सुखाचा डोंगर,
तर कधी दुःखाची दरी,
पाणावलेल्या मनावर,
अपेक्षांच्या सरी . . .
असा हा पाऊस अपेक्षांचा,
नेहमी दुसऱ्यालाच भिजवतो,
मोडताच कुठलीही अपेक्षा,
वाऱ्याविजांसह कडाडतो . . .
हीच विजेची ठिणगी,
जेव्हा पडते नात्यांच्या झाडावर,
विखुरलेल्या मनांची व्यथा,
येवून संपते या झाडाच्या राखेवर . . .
असे का होते नात्यात,
जेव्हा बंध सहज तुटते,
शपथासह बांधलेल्या नात्याला,
एक ठिणगी येवून संपवते . . .
प्रश्न हा देखील मनाचाच,
मनासच विचारत आहे,
दिवसेंदिवस अपेक्षेपोटी,
नात्यांची गोडवी कमी होत आहे . . .
अशा अपेक्षांची आस,
मी केव्हाच सोडली आहे,
म्हणून माझ्या शब्दांच्या ओळीतून बहरलेली,
नाती मी जोडली आहे . . .
तरीही त्रास होतो यांचा मला,
कारण प्रियजनांची अपेक्षा जिवंत आहे,
कितीही प्रयत्न केला दूर जाण्याचा तरी,
मनाच्या ह्या अनोख्या खेळत, मी सुद्धा भरडत आहे . . .
मी सुद्धा भरडत आहे . . .
- दीपक पारधे
No comments:
Post a Comment